1O jaar wij! Wauw, ik kan het zelf bijna niet vatten. 1/3 van ons leven delen we al met elkaar.
We zijn ondertussen verre van de Yelmen en Tessa van 10 jaar geleden, maar sommige dingen veranderen niet.
Ik weet nog dat ik op slag stapelverliefd was, Yelmen had iets meer tijd nodig… Maar toch waren we vanaf het eerste moment onafscheidelijk. Ik durf ergens wel te zeggen dat mijn wereld is opengegaan toen ik Yelmen leerde kennen, veel passie’s die toen pas begonnen te ontluiken. Het was al redelijk snel duidelijk dat eten centraal staat, als je aan ons denkt, denk je automatisch aan eten…

Ik herinner me nog heel goed wanneer we voor het eerst op restaurant gingen, allebei met een glimlach van hier tot in Tokio toen we binnenstapten en konden zeggen “we hebben gereserveerd op de naam Deneve”.
We waren echt nog twee snotneuzen, beide nog niet bezig met de toekomst. Elkaar op jonge leeftijd leren kennen heeft voor- en nadelen, je verandert nog zoveel als mens, je staat nog zo onbezonnen in het leven, en nu zijn we bijna dertigers!

We legden al een hele weg af, ik weet het, het klinkt cliché maar het is wel zo.
Ik zie het als een boek, beide wisten we nog niet welke hoofdstukken er gingen in voor komen, welke onderwerpen, hoeveel bladzijden, lettertype,…
Laat ons zeggen dat ik al typte in hoofdtekst, Yelmen moest zijn lettertype nog vinden.
We hebben momenten die de voorpagina verdienen, maar we hebben zeker momenten die geschreven staan in de kleine lettertjes. sprookjes bestaan niet, maar een boek zonder enige schrijffout ook niet zeker?
Zolang je maar leert uit de fouten, kun je blijven schrijven!

De 10 is nog maar het begin van een mooi verhaal en oh God wat ben ik daar blij om! Er liggen nog veel hoofdstukken in het vooruitzicht! Ons verhaal, waar ik f*cking trots op ben (sorry voor mijn taalgebruik)! En niet te vergeten de mensen om ons heen die hebben meegeschreven aan ons verhaal, bedankt daarvoor!

Eigenlijk is alles alleen maar in stijgende lijn gegaan, we zijn de nog betere versie van onszelf geworden! We zijn letterlijk onafscheidelijk! Ik ben Yelmen zo dankbaar dat ik gewoon mezelf kan zijn met mijn gebreken en mijn sterktes. We zijn het koppel die geniet van de kleine dingen in het leven, die elke maaltijd gezellig maakt, die staat rond te dansen in hun pyjama alsof ze optreden in het sportpaleis, die lachen met elkaars flauwste mopjes, die bijna altijd hun cadeautjes verklappen, die elke dag een reden uitvinden om te aperitieven, die elkaars gesnurk opnemen, die elkaar al missen na één uur, die veel teveel op restaurant gaat, die nooit naar hun kot kunnen gaan, die al 10 jaar Kerstmis samen vieren…
Maar we zijn ook het koppel die soms ruzie maken, die het bloed van onder elkaar nagels haalt, die altijd in stokken komt als ze de weg zoeken, die meningsverschillen geeft, die niet kunnen beslissen wat ze gaan eten, die ja zeggen maar eigenlijk nee bedoelen, …

Waar ik heel blij om ben is dat we ons geluk met zoveel mensen kunnen delen, we hebben prachtmensen om ons heen, stuk voor stuk maken ze ons leven nog zoveel mooier! Sociaal contact is zo belangrijk voor ons, in niet coronatijden zijn wij nooit in ons kot! Je bouwt samen een vriendenkring op, mensen die je door en door kennen, waar je niks hoeft te verstoppen en vooral waar je ontzettend veel plezier mee kunt beleven! Ik prijs mezelf/ons heel gelukkig!
om maar te zwijgen over hoe trots mijn ouders zijn op hun schoonzeune om het op zen Brugs te zeggen! Als ze kunnen samenspannen tegen mij zijn ze er als de kippen bij, haha. Nene grapje, het zijn mijn funderingen in alles wat ik doe!
De eerste maaltijd dat papa maakte voor Yelmen was spaghetti, ik mega zenuwachtig voor de allereerste keer dat hij kwam eten, je kent dat wel hé, zo het officiële moment dat je je vriend voorstelt. Wel papa had zich vergist in de kruiden, hij gebruikte kaneel ipv spaghettikruiden, de toon was meteen gezet 😉

En JA er komen kinderen, die vraag krijgen we heel vaak, maar we zijn niet gehaast. Zoals jullie wel weten zijn we levensgenieters in hart en nieren, en momenteel kunnen we nog niet wijken van die vrijheid en vooral de studies laten het momenteel niet toe, MAAR we zijn wel tot een moment gekomen dat we er beide volledig achterstaan en naar uit kijken om hier in de toekomst een mini versie van ons zelf zien te lopen. We zullen al een voorraad pasta beginnen inslaan, want als het iets zal meehebben van de mama en papa…

Alleen maar goeie vooruitzichten dus! Benieuwd welke wegen we dit jaar zullen inslaan, maar gelukkig leiden alle wegen ons naar Rome <3
We wensen jullie allen een leuk Kerstfeest & een gelukkig nieuwjaar toe, vol gezond, veel geluk & iets minder Corona. Ik ga nog wat verder denken over onze nieuwe voornemens voor volgend jaar..

Tot een volgend bericht! 🙂