Soms heb ik het gevoel dat ik net iets te vroeg geboren ben, toch met mijn problematiek dyslexie en dyscalculie. Je kreeg weinig ondersteuning en werd meteen naar het BSO gestuurd, wanneer je 12 jaar bent sta je daar weinig bij stil, je ouders doen voor goed en volgen de raad van school en het CLB op.
Vele opties waren er niet welke richting ik uit kon, het werd de verzorging!
Hoe “volwassener” je wordt hoe meer je bij je keuze stilstaat, ik heb mezelf nooit voor de rest van men leven zien werken in een crèche of opvang, begrijp me niet verkeerd ik heb veel respect voor de job en werk heel graag met kinderen, maar altijd knaagde het wel dat ik niet verder studeerde…

Ik heb na mijn middelbare school 2 jaar orthopedagogie geprobeerd maar dan gaan samenwonen, en al snel stond het studeren op een laag pitje, je wilt geld verdienen om “goed” te kunnen leven,… En de onzekerheid speelde ook wel een rol, kan ik het wel, ben ik wel slim genoeg, …
Vorig jaar pikte ik de draag terug op maar door familiale gebeurtenissen heb ik niet langer kunnen verder doen, ons gezin ging van 2 naar 5 personen, ik had toen andere prioriteiten.
Ik had ergens wel de droom om verder te studeren opgeborgen, zelf dacht ik: wie ziet mij nu nog afkomen dat ik het nog eens zou proberen..

In september starte in een kleuterschool om over de middag te helpen, elke dag opnieuw ging ik met veel plezier werken, de momenten in de klas vond ik zo leerrijk, ik kon er ook mijn creativiteit kwijt.
Mijn beste vriendin zorgde voor de doorslag, zij ging naar een infoavond voor lageronderwijs, omdat het vlakbij was ging ik mee, nietsvermoedend dat ik die avond besliste om mezelf in te schrijven voor kleuteronderwijs via afstandsonderwijs.
Via afstandsonderwijs doe je alles thuis op jezelf, je hebt nooit les. Je krijgt de cursussen, taken en dan ga jezelf aan de slag en kies je “normaal” wanneer je het examen doet.

Yelmen was heel enthousiast en steunde mij volledig in mijn beslissing, wat heel belangrijk was voor mezelf. Ik hield het in het begin nog stil, ergens wel bang voor de reacties, gaat ze het nu nog eens proberen…
Integendeel, iedereen was positief en steunde mij, ik hield het lang in kleine kring omdat ik het graag op mijn tempo wou doen, zonder teveel druk.

1 februari ben ik gestart, 16 maart lag het land al plat, ik had weer een ideaal moment uitgekozen (kuch, kuch), maar ergens had ik ook wel meer tijd om alles op mijn tempo aan te pakken, een goeie planning was noodzakelijk, alleen zorgde de warme temperaturen er soms voor dat er zoveel andere toffe dingen te doen waren..
Alleen konden de examens niet verspreid worden over enkele maanden, dat was voor mezelf een groot nadeel en bezorgde mij wel de nodige stress!

Ik ben heel veel mensen dankbaar voor de hulp die ik kreeg, die mij dag en nacht ondersteunde, mijn taken verbeterden, want ja met mijn dyslexie is dat wel belangrijk!
En niet te vergeten mijn partner Yelmen, die voor het examen iedere nacht mee opbleef met mij, eeuwig veel geduld had en die nog eens de moed had om mij voor het examen nog eens op te vragen!

Al dat werken, zwoegen en zweten heeft zen vruchten afgeworpen, ik kan met trotsheid zeggen dat ik geslaagd ben voor mijn vakken van dit jaar! Op naar volgend jaar!
Hierbij wil ik iedereen aanmoedigen die twijfelt aan zichzelf, doe het gewoon! en f*ck it welke weg je aflegt, zolang je het zelf maar wilt!