Lieve Mama,

Je bent anders dan andere mama’s, maar voor mij ben je perfect zoals je bent. Zelf heb ik je nooit “gezond” gekend, vaak waren we gescheiden van elkaar wegens de ziekenhuisopnames. Dat zorgde niet voor een minder sterke band, maar juist sterker. We zijn onafscheidelijk. Je bent niet enkel mijn mama, je bent mijn beste vriendin.

Ik bewonder je kracht om door te gaan. Voor ons en de familie is het zo normaal, dat we er weinig bij stilstaan hoe sterk je eigenlijk bent. Ook in deze nare periode probeer jij je sterk te houden, maar het lukt je moeilijk en dat neemt niemand je kwalijk.

Als je als kind te horen krijgt dat je mama in het ziekenhuis ligt omdat ze een beetje verdrietig is en zich niet goed voelt, kun je dat echt nog niet plaatsen. Ben ik stout geweest en is mama daarom verdrietig? Is mama niet blij met mij? Je stelt je veel vragen. Telkens stelde je mij altijd gerust, telkens opnieuw zei je dat je me heel graag ziet. Die geruststelling heeft mij altijd veel kracht gegeven.

En toch heb ik alleen maar warme herinneringen aan mijn kindertijd. Ondanks dat je nooit niets kon beloven over uitstapjes, lang sliep, soms even van huis was. Ik zou het nooit anders gewild hebben. Het bipolaire spectrum zorgde ervoor dat je ook veel goeie momenten had, dan deden we vaak toffe dingen en speelde je tot je erbij neerviel (bij wijze van spreken hé). Papa speelde hierin een grote rol. Hij heeft me altijd opgevangen als je er niet was. Ik heb nooit mijn verdriet moeten verstoppen. We waren een team en dat zijn we nog steeds.

Naarmate ik ouder werd kon ik je ziekte meer en meer plaatsen. Ik heb het nooit willen verstoppen, alleen is het iets heel persoonlijk. Je merkt dat er nog veel taboe rond is, mensen kunnen dat niet gemakkelijk plaatsen.

Vandaar dat ik er nu mee buiten wil komen. Er zijn zoveel mensen die het momenteel moeilijk hebben. Ik ben niet opzoek naar medelijden of aandacht. Het enige wat ik hiermee wil bereiken is dat iedereen extra oog heeft voor de mensen die het nu zo hard nodig hebben en dat de taboe hier rond stopt. Dat ik eerlijk kan zijn hoe ik mij hierbij voel en welke impact dit op mij heeft en op zoveel andere mensen die dit meemaken.

Ik hoop dat je nu niet anders over mij denkt. Ik blijf dezelfde Tessa, die een stukje van haar zelf bloot heeft.

Niet iedereen begrijpt goed wat het allemaal inhoudt, waarom ze niks aan je zien, waarom je gisteren nog aan het lachen was en vandaag aan het huilen bent. Ik heb daar wel begrip voor, want hoe kunnen we het plaatsen als er nog tot op de dag van vandaag nog heel weinig over gezegd wordt. Zelf ben ik ook schuldig en hield ik het lang voor mezelf. Het is een ziekte waar er geen wonder middel voor bestaat. Dat is vaak heel frustrerend. Ik wens je dat wondermiddel zo toe, maar wij, jouw familie zijn een stukje van dat wondermiddel. We proberen de pijn te verzachten door er altijd voor je te zijn.

Je bent gevoeliger dan anderen en daar probeer ik je altijd voor te beschermen. Maar wat we nu meemaken daar was niemand op voorzien. Ik denk enorm veel aan de mensen die momenteel opgenomen zijn maar geen familie kunnen ontvangen. Net dat wat de mensen dan het meeste nodig hebben, een extra portie liefde.

In deze situaties wordt de omgeving ook snel vergeten. Hoe moet je er best mee omgaan? Wat houdt dat woord precies in? Wat is manisch depressief zijn? Bij iedereen is het anders. Er zijn zoveel verschillen om dan maar te zwijgen over de verschillende soorten medicatie en de zoektocht naar wat het best werkt. Het is allemaal niet te onderschatten. Ik zie het als een litteken in ons gezin, maar één waar ik trots op ben. Ik zal deze voor de rest van men leven  meedragen, want jammer genoeg zal je er nooit van genezen. Een litteken zorgt voor herinneringen en schud je soms ook wel eens wakker. Voor ons is het een gewoonte geworden en leren we ermee leven. We staan er te weinig bij stil welke impact dit geeft. Het is toch een ernstige ziekte, maar wees gerust mama als ik aan jou denk dan denk ik aan een mama die er altijd voor me is. Iemand die altijd het beste met mij voorheeft, iemand waar ik alles aan kan vertellen en dat is voor mij nog altijd het belangrijkste.

Mama voel je alstublieft niet schuldig om je tranen of het moment dat je even al je kracht verliest. Verstop je niet, wees jezelf en wat de buitenwereld ervan denkt dat doet er niet toe. Wij weten wat je doorstaat en begrijpen je en dat is het allerbelangrijkste. Ik wil deze brief graag delen met de buitenwereld omdat ik ongelofelijk trots op je ben. Ik wil duidelijk maken aan andere mensen die dit meemaken dat het ok is om je verhaal te delen. Zoiets mag je niet voor jezelf houden, want praten helpt! Geloof me! Niets dat pijnlijker is dan doen alsof alles perfect is in je leven, want op alle Instagram- en facebookfoto’s is dit allemaal niet te zien. Sterker nog als je mijn mama ziet dan merk je vaak niks. Je bent een straffe madam. Je hebt me gemaakt tot wie ik nu ben. Je leerde mij waarden en normen die ik later aan mijn kinderen zal meegeven. Je zal de perfecte oma zijn voor je kleinkinderen, mama ik hoop van harte dat ik je nog heel gelukkig kan maken in je leven. Dus voel jezelf niet schuldig, doe dat nooit. Wees net trots op jezelf.

Liefs, Tessa